Edilgen hayatlar

Edilgen hayatlar

Yaparak yaşayarak öğrenmenin yerini bakarak görerek öğrenmeye bırakmış durumdayız. Dokunmadan, konuşmadan, koklamadan, yatarak öğrenme modeli bu. Evimizde, elimizde ve işimizdeki farklı boyutlardaki ışıklı ekranlara sığdırdık tüm bilinmesi gerekenleri. Bu dijitalleşme furyasının ivmesi hep olumlu lanse ediliyor tüm platformlarda. Hayatımızın kolaylaştığı, anlık hizmetlerle zaman kazanıldığının vurgusu yapılıyor. Her şeyin en kolayının en iyisi, en iyisinin ise en pahalısı olduğu algısı.

Zaman kazanmanın bir bedeli olmalı sonuçta. Bedel ödemek için zaman harcamalı, zaman kazanmak için bedel ödemeli çıkmazını şirin gösterme çalışmaları yapılıyor. Bir tıkla ayağına geliyor, ayağın vermesi gereken mücadeleyi gereksiz görüyoruz artık. Bu tembellik duygusunu o kadar benimsiyoruz ki artık yazmak yerine sesli mesaj, okumak yerine dinlemeyi tercih ediyoruz. Bir şey elde etmek için verilen emeğin olmadığı için emek verenleri yadırgıyoruz. Çalışma hazzı diye bir şey kalmıyor. Sıkılgan, ne istediğini bilmeyen, dikiş tutturamayan bireyler topluluğu kalabalıklaşıyor.

Hareket etmesi gereken yerlerde hareket ettirilmeyen vücudun hareketini durduramayınca hiperaktif kılıfına sığınıyoruz. Her şeyin bir adı var ne de olsa. Üretmek yerine hazırı tüketmek, düşünmek yerine düşünülenle yetinmeyi tercih ediyoruz. Gençlerimizin sormak yerine yanlış yapmak, yanlış yapınca erken yılmak felsefesi hüküm sürüyor. Kolay yoldan para kazanma revaçta. Mücadele etmek gereksiz ve korkunç. Kaybedecek zamanımız yok. Çok hızlanmalıyız. Hatta en hızlısı biz olmalıyız. En çok biz tüketmeli, en çok biz eğlenmeliyiz. En çok biz gezmeli, en çok biz gülmeliyiz. Enler ve çoklar bizim olmalı. Ama en çok biz yatarak…

Bir şeyler var oluyor etrafımızda biz yok gibiyiz. Ahmet Hamdi’nin deyimiyle ne içindeyiz zamanın ne de büsbütün dışında. Ekran karşısında, seyirci koltuğundayız.